Sinds de geboorte van de jongens staat mijn telefoon altijd vol. Met foto’s en filmpjes welteverstaan. Foto’s dat ze aan het eten zijn, zelf hun beker zo schattig vasthouden, dat ze voor het eerst staan, zelf zitten, lopen, fietsen, dansen, op hun kop staan, van de bank springen.. noem het maar op ;-)

Ik heb besloten hier toch een (klein) stuk over te schrijven, omdat ik merk dat het nog steeds iets bij mij losmaakt. Dat klinkt zwaarder dan het is, dat is absoluut niet nodig, maar ik wil het toch even de wereld in gooien. Ik heb het over bevallingen.